جانِ عالم
،ياد اڊيڙي دل جا ڌاڳا
،آواز سان گڏ اڪري آئي
،اوچتو اندر مان نڪتو
،ڇڳو ڇڙواڳ لفظن جو
،۽ قصو پاڪ جسمن جو
،اکر اڏامي اڀ ڏي ڊوڙيا
،۽ گيت فضائن ۾ گونجي ويو
،عاشقيءَ جي آڪاش تان ڪريو
،ڏات جي ڏار ۾ اٽڪي پيو
،رڌم جا سڀ رنگ رچائي
،قافيو ڪهڪشائن ۾ گونجي ويو
،سوچن جي ساگر مان
،تخيل تار وهي آيو
،بحر وزن کي ڀاڪر پائي
،غزل گهٽائن ۾ گونجي ويو
،چانڊوڪين ۾ چادر اوڍي
،نگاه تو وڌي جو
،چنڊ بڻجي ويو شاعر
،شعر خلائن ۾ گونجي ويو
،شاعري ڏيئي ڏيک ڏئي ٿي
،سو ناهي ڪو طلسم سائين
،جوانين جي جوت جلي ٿي
،ڳوڙهن جو ڪو ڳوٺ وهائي
،پوء شاعري جنم وٺي ٿي
،هي ڪو مداري ميلو ناهي
،مصور جي تراشيل هڪڙي
،مقدس مورتي آهي
،هي اندر جي احساسن جي
،ڊٺل ڦٽل ڊائري آهي
،اهائي شاعري آهي
.اهائي شاعري آهي
